Thuiskomen

Ik vertelde in eerdere blogs over 'mijn lege nest gevoel' en dat wij begin 2022 het lef hadden naar een Grieks eiland te vertrekken. We, mijn partner en ik, woonden toen nog samen in een huis met zes slaapkamers, waarvan één slaapkamer slechts gebruikt werd. Hieronder het vervolg en er volgen meer blogs.

We hebben al een aantal jaren een betaalbaar huis op Samos op het oog, dat in april 2022 weer te koop is. Wij zijn de eerste bieders en krijgen zelfs voorrang. Nadat ons bod geaccepteerd is, blijkt het na een paar weken toch 'no deal'. De verkopende partij heeft de nalatenschap van hun overleden vader niet op orde. Weg is onze droom en onze planning kan de prullenbak in.

Een jaar later, in februari 2023, krijgen we dan eindelijk de sleutels van een ander huis in de hoofdstad Vathy. Misschien zelfs wel een beter huis dan ons droomhuis: een huis bij een 'grote' stad, met een leuke lap grond en meer dan 50 olijfbomen. Het plaatje wordt compleet met twee jonge honden die we gevonden hebben op de parkeerplaats in een dorp. Bijzonder om te vermelden dat mijn kinderen in 2023 reislustig zijn vanuit Nederland. De één gaat een poos naar Midden-Amerika, waar zijn vriendin al maandenlang vertoeft; en ze willen daarna een half jaar in Spanje wonen. De ander gaat backpacken met een vriend in Australië; mijn dochter gaat een paar maanden toeren met de trein langs grote steden in Europa. Ik denk begin dat jaar dat we eigenlijk allemaal onderweg zijn, en dat geeft mij een gevoel van verbondenheid met mijn kinderen. Nederland is niet alles; grenzen verleggen hoort bij het leven. Het leven is een groot avontuur.

Ik heb altijd mijn mobiel bij me, behalve die zaterdag 13 mei. In de avond komen we thuis en zie ik dat ik heel vaak gebeld ben. Uiteindelijk krijg ik een verward verhaal van een vriend van mijn zoon in Nederland die gebeld was door een arts van een ziekenhuis in Australië. Mijn zoon is slachtoffer van zinloos geweld. Die nacht houdt de reisgenoot van mijn zoon ons op de hoogte en zit naast zijn bed. Er worden scans gemaakt: er zit een zwelling achter zijn voorhoofd, de bloeding is vrij snel gestopt, er zit een barst in zijn schedel, en hij heeft pijn in een oor. Er komt die nacht (in Australië is het dag) ook politie aan zijn bed omdat mijn zoon zonder reden afgetuigd is. Maar mijn zoon kan zich niets herinneren. Ze hebben al snel twee van de drie daders te pakken, er zijn zes ooggetuigen, en er zijn camerabeelden. Ze nemen dit serieus.

We zitten allemaal vanuit verschillende locaties gefixeerd op de whatsappgroep en stellen veel vragen aan de reisgenoot. Ik blijf die eerste nacht wakker en mijn mobiel is mijn beste vriend. Het woord ‘stabiel’ houdt me op de been. Ook het feit dat mijn zoon vanaf het begin door de politie ondervraagd wordt, is voor mij een positief teken. Mijn zoon kan praten én ze nemen deze zaak heel serieus. Eerlijk gezegd boeien die daders me totaal niet, maar voor mijn zoon kan dat belangrijk zijn voor zijn herstelproces. De eerste dagen ben ik druk bezig met het plan om ernaartoe te vliegen, samen met de vriendin van mijn zoon uit Nederland. Het is verwarrende berichtgeving. Het gaat al heel snel beter met mijn zoon en hij is snel aanspreekbaar. Dan, na een paar dagen, is er toch nog te veel zwelling en zit er lucht in zijn hersenen. Hij moet nog een week blijven. Ook krijgt hij medicijnen om een epileptische aanval te voorkomen.

Maar mijn zoon laat zelf al snel via whatsapp weten dat ik niet hoef te komen. Hij stuurt zelfs een berichtje nog voor moederdag, dit is echt bizar. Hij wil me niet spreken omdat hij zich ontzettend beroerd voelt. Dus zo aanspreekbaar is hij niet. Later in de week is hij ook boos op me omdat ik met de zaalarts heb gesproken. Die arts gaf overigens aan dat hij eerst toestemming had gevraagd aan mijn zoon of hij mij te woord mocht staan. Verder gaf de arts positieve antwoorden.

Ja, en ik, moeder die haar kinderen zo onafhankelijk mogelijk heeft opgevoed, breek in honderd stukjes. Ik zit in een hele andere dimensie, met mijn hoofd, hart, gedachtes in Australië, en kijk soms verdwaasd om me heen.

Mijn zoon wordt na ruim een week ontslagen uit het ziekenhuis. Hij maakt zijn rondreis met zijn reisgenoot af, helaas wel op 'een laag pitje'. Hij vliegt na een paar weken naar Nederland. Een paar dagen later vliegt hij naar Samos en blijft best wel lang bij ons. Ik ben zo blij om hem te zien en hem aan te raken. Het is fijn dat hij er is, maar tegelijk realiseer ik me dat het helemaal niet zo goed gaat met hem. Hij gaat in augustus weer terug naar Nederland om zijn leven daar weer op te pakken.

Nu ik de verslaglegging van het ziekenhuis en de whatsapp-historie weer doorlees, voel ik me heel naar worden, draaierig alsof ik in een donkere put val; ik word misselijk en kan wel weer huilen. Dat doe ik ook. Zo machteloos, hij was zo ver weg, en nog meer verdriet. Nee geen boosheid over de daders; ik kan daar totaal geen aandacht aan schenken. Hoe gaat mijn zoon hieruit komen en zijn leven weer opbouwen? Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH) is een breuk in je levenslijn.

Als ouder van een kind met NAH ga je door een rouwproces. Het kan gewoon niet anders. We zijn nu bijna twee jaar verder en ja, ik maak me ook nog wel zorgen om hem. Hij is op dit moment druk met zijn studie, werk en ja aan het verhuizen. Ik gun hem een eigen plek, een veilige haven, samen met zijn lief. Ik hoop dat hij zich daar thuis voelt. De afstand die er is, zit die me in de weg? Misschien is het beter zo, dat ik juist hem die onafhankelijkheid gun en dat die afstand dus juist oké is.

Eigenlijk kan ik alleen maar van hem houden en hem bewonderen om zijn veerkracht.