Er zijn mensen die als er iets vervelends gebeurt in hun leven, dit willen begrijpen. Dan nog even een analyse erop loslaten, in een vakje stoppen en deurtje op slot doen. Klaar is Kees. Ik dacht daarmee mijn problemen grotendeels op te lossen. Het was echt een gewoonte geworden om op die manier mijn hoofd te ruimen. Ik vergat daarbij dat ik ook vaak zat te piekeren en te malen in mijn hoofd. Een aantal jaren geleden kon ik niet bij het afscheid zijn van een dierbare, terwijl ik dat heel erg graag juist wel wilde. Ik dacht als ik er heen kan gaan, dan kan ik het beter verwerken. Dan kan ik met andere mensen over die persoon praten, herinneringen ophalen en het verdriet met elkaar delen. Dat dacht ik en ik bleef maar malen waarom dit en waarom dat. Ik zat in die periode zo in mijn hoofd én ik kon geen afscheid nemen, dat ik mezelf dwong mails naar mezelf toe te sturen over mijn gevoel. Laats ging ik terug naar één van die mails en las het volgende: "Vanochtend kon ik eindelijk huilen om mijn eenzaamheid en dat die persoon er niet meer is. Nooit meer. Ik zette pianomuziek op en de tranen gingen stromen. Eindelijk naar het verdriet. Het voelt als een spanning in mijn hele lijf en mijn rechterwang.
Wat schrik ik als ik in de spiegel kijk. Mijn ogen spreken de waarheid. Dit is verdriet Het doet pijn en ik voel me machteloos. Misschien wil ik dat wel meer omarmen. Het mag er zijn, de sluizen mogen open. Ik hoef niet te begrijpen alleen bij mezelf blijven, bij mijn gevoel. Dat vind ik moeilijk."
Ik las dit en ervaar de tekst als zuiver en mooi. Nee ik begrijp het nu niet helemaal maar toen heeft het mij zo geholpen met de eerste stappen in het verwerkingsproces. Nu realiseer ik me dat het beter is als je naar je eigen gevoel toe kunt en eerst daarmee aan de slag gaat. Ik vond dit een mooi onderwerp voor mijn eerste blog. Vanaf nu omarm ik mezelf en mijn gevoel met de gedachte dat ik niet hoef te begrijpen en te analyseren.
Comentários